Verse/Note-85:5-as:

85:5 of fire fiercely burning [for all who have attained to faith]!

Note:(SEE GOOGLE TRANSLATE AT BOTTOM)

Lit., "those responsible (ashab) for the pit of fire abounding in fuel". In order to explain this parabolic passage, the commentators interpret it - quite unnecessarily - in the past tense, and advance the most contradictory legends meant to "identify" those evildoers in historical terms.✔️ The result is a medley of stories ranging from Abraham's experiences with his idolatrous contemporaries (cf. 21:68) to the Biblical legend of Nebuchadnezzar's attempt to burn three pious Israelites in a fiery furnace (The Book of Daniel iii, 19 ff.), 

or the persecution, in the sixth century, of the Christians of Najran by the King of Yemen, Dhu Nawas (who was a Jew by religion), or the entirely apocryphal story of a Zoroastrian king who burnt to death those of his subjects who refused to accept his dictum that a marriage of brother and sister was "permitted by God"; and so forth. None of these legends needs, of course, to be seriously considered in this context. As a matter of fact, the very anonymity of the evildoers referred to in the above Qur'anic passage shows that we have here a parable and not an allusion to "historical" or even legendary events. The persecutors are people who, having no faith whatsoever, hate to see faith in others (see verse 8 below); the "pit of fire" is a metaphor for the persecution of the latter by the former: a phenomenon not restricted to any particular time or to a particular people but recurring in many forms and in varying degrees of intensity throughout recorded history.(as).

(Google translate as it found, no guarantee:

"ইন্ধনত প্ৰচুৰ জুইৰ গাঁতৰ বাবে দায়ী (আছাব)সকল"।  এই প্যাৰাবলিক অংশটোক ব্যাখ্যা কৰিবলৈ ধাৰাভাষ্যকাৰসকলে ইয়াক - একেবাৰে অপ্ৰয়োজনীয়ভাৱে - অতীত কালত ব্যাখ্যা কৰে, আৰু সেই দুষ্টকৰ্মীসকলক ঐতিহাসিকভাৱে "চিনাক্ত" কৰাৰ উদ্দেশ্যেৰে অতি পৰস্পৰ বিৰোধী কিংবদন্তিসমূহক আগুৱাই লৈ যায়। ফলত অব্ৰাহামৰ মূৰ্তিপূজক সমসাময়িকসকলৰ সৈতে হোৱা অভিজ্ঞতাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি (২১:৬৮ চাওক) নবূখদনেচৰে তিনিজন ধৰ্মপৰায়ণ ইস্ৰায়েলীক অগ্নিময় চুলাত জ্বলোৱাৰ চেষ্টাৰ বাইবেলৰ কিংবদন্তিলৈকে (The Book of Daniel iii, 19 ff.), কাহিনীৰ মিশ্ৰণ।

(২১:৬৮

قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانْصُرُوا آلِهَتَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ فَاعِلِينَ

সিহঁতে ক’লে, ‘যদি তোমালোকে কিবা কৰিব বিচৰা তেন্তে ইয়াক জুইত পুৰি মাৰি পেলোৱা আৰু তোমালোকৰ উপাস্যবোৰক সহায় কৰা’।)

বা ষষ্ঠ শতিকাত য়েমেনৰ ৰজা ধু নাৱাছে (যি ধৰ্মৰ ফালৰ পৰা ইহুদী আছিল) নাজৰানৰ খ্ৰীষ্টানসকলৰ ওপৰত কৰা নিৰ্যাতন বা সম্পূৰ্ণৰূপে এপ'ক্ৰিফাল কাহিনী, যিয়ে নিজৰ প্ৰজাৰসকলক জ্বলাই হত্যা কৰিছিল যিসকলে তেওঁৰ ভাই-ভগ্নীৰ বিবাহ "ঈশ্বৰৰ অনুমতি" বুলি কোৱা কথাখিনি মানি ল'বলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল;  ইত্যাদি ইত্যাদি।  এই প্ৰসংগত এই কিংবদন্তিবোৰৰ কোনোটোৱেই অৱশ্যেই গুৰুত্বসহকাৰে বিবেচনা কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই।  আচলতে ওপৰৰ কোৰআনৰ অংশটোত উল্লেখ কৰা দুষ্টকৰ্মীসকলৰ নাম প্ৰকাশ নকৰাটোৱেই দেখুৱাইছে যে আমাৰ ইয়াত এটা দৃষ্টান্ত আছে আৰু "ঐতিহাসিক" বা আনকি কিংবদন্তিমূলক পৰিঘটনাৰ ইংগিত নহয়।  নিৰ্যাতনকাৰীসকল হৈছে এনে লোক যিসকলৰ কোনো বিশ্বাস নথকাৰ বাবে আনৰ ওপৰত বিশ্বাস দেখি ঘৃণা কৰে (তলৰ ৮ নং পদ চাওক);  "জুইৰ গাঁত" হৈছে প্ৰথমজনে দ্বিতীয়জনক অত্যাচাৰ কৰাৰ উপমা: কোনো বিশেষ সময়ত বা কোনো বিশেষ লোকৰ মাজত সীমাবদ্ধ নহয় কিন্তু লিপিবদ্ধ ইতিহাসত বহু ৰূপত আৰু বিভিন্ন মাত্ৰাত তীব্ৰতাৰে পুনৰাবৃত্তি হোৱা এটা পৰিঘটনা।

...