42:27-The Reason why Provision is not Increased

42:27(as)-For, if God were to grant [in this world] abundant sustenance to [all of] His servants, they would behave on earth with wanton insolence:🌀 but as it is, He bestows [His grace] from on high in due measure, as He wills: for, verily, He is fully aware of [the needs of] His creatures, and sees them all.

Note:🌀
This passage connects with, and elucidates, the statement in the preceding verse that God "responds unto all who attain to faith and do righteous deeds" - a statement which, at first glance, seems to be contrary to the fact that whereas many wrongdoers prosper and are happy, many righteous people suffer hurt and deprivation. In reply to this objection, the above verse points elliptically to man's innate "greed for more and more" (see 102:1), which often causes him to become "grossly overweening whenever he believes himself to be self-sufficient" (96:6). To counteract this tendency, the Qur'an stresses again and again that God's "response" to the righteous - as well as to wrongdoers - will become fully evident only in the life to come, and not necessarily in this world, which, after all, is only the first, short stage of man's existence.
(Google translate no guarantee:
এই অংশটোৱে পূৰ্বৰ পদটোত কোৱা কথাটোৰ সৈতে সংযোগ স্থাপন কৰে আৰু স্পষ্ট কৰে যে আল্লাহে "বিশ্বাস লাভ কৰা আৰু ধাৰ্মিক কাম কৰা সকলোকে উত্তৰ দিয়ে" - যিটো বক্তব্য প্ৰথম দৃষ্টিত এই সত্যৰ বিপৰীত যেন লাগে যে যিহেতু বহুতো অন্যায়কাৰীয়ে সমৃদ্ধিশালী হয়  আৰু সুখী হয়, বহুতো ধাৰ্মিক লোকে আঘাত আৰু বঞ্চিত হয়।  এই আপত্তিৰ উত্তৰত ওপৰৰ পদটোৱে মানুহৰ জন্মগত "অধিক আৰু অধিক লোভ" (চাওক 🌾১০২:১)লৈ উপবৃত্তাকাৰভাৱে আঙুলিয়াই দিয়ে, যাৰ ফলত তেওঁ প্ৰায়ে "যেতিয়াই নিজকে স্বাৱলম্বী বুলি বিশ্বাস কৰে তেতিয়াই গুৰুতৰভাৱে অতিমাত্ৰা" হৈ পৰে (🫖৯৬:৬)।  এই প্ৰৱণতাক প্ৰতিহত কৰিবলৈ কোৰআনে বাৰে বাৰে গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছে যে সৎ লোকৰ প্ৰতি - লগতে অন্যায়কাৰীৰ প্ৰতিও আল্লাহৰ "প্ৰতিক্ৰিয়া" কেৱল আগন্তুক জীৱনতহে সম্পূৰ্ণৰূপে স্পষ্ট হ'ব, আৰু এই পৃথিৱীত হ'বই লাগিব বুলি ক'ব নোৱাৰি, যিটো, আটাইবোৰৰ পিছতো  , মানুহৰ অস্তিত্বৰ প্ৰথম, চুটি পৰ্যায় মাথোঁ)
(🌾১০২:১
أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ
প্ৰাচুৰ্যৰ প্ৰতিযোগিতায় তোমালোকক অমনোযোগী কৰি ৰাখিছে।
(from the real purpose of life. 57:20, 83:26-
৫৭:২০
اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ ۖ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا ۖ وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ ۚ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ
জানি থোৱা যে, নিশ্চয় পৃথিৱীৰ জীৱন খেল-ধেমালি, ক্ৰীড়া-কৌতুক, সৌন্দৰ্য, আৰু তোমালোকৰ পাৰস্পাৰিক গৌৰৱ-অহংকাৰ, ধন-সম্পদ আৰু সন্তান-সন্ততিত প্ৰাচুৰ্য লাভৰ প্ৰতিযোগিতাৰ বাহিৰে আন একো নহয়। ইয়াৰ উদাহৰণ হৈছে বৰষুণৰ দৰে, যাৰ দ্বাৰা উৎপন্ন শস্য-সম্ভাৰে কৃষকসকলক আনন্দিত কৰে, তাৰ পিছত সেইবোৰ শুকাই যায়, তেতিয়া তুমি সেইবোৰক হালধীয়া বৰণত দেখিবলৈ পোৱা, অৱশেষত সেইবোৰ খেৰ-কুটাত পৰিণত হয়; আৰু আখিৰাতত আছে কঠিন শাস্তি আৰু আল্লাহৰ মাগফিৰাত ও সন্তুষ্টি; আৰু পৃথিৱীৰ জীৱন প্ৰতাৰণাৰ বাহিৰে আন একো নহয়।
.
৮৩:২৬
خِتَامُهُ مِسْكٌ ۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ
আৰু যাৰ মোহৰ হ'ব মিছকৰ, সেয়ে এই বিষয়ে প্ৰতিযোগীসকলে প্ৰতিযোগিতা কৰা উচিত।)
।।।
🫖৯৬:৬
كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَىٰ
বাস্তৱতে, মানুহে সীমালঙ্ঘন কৰি থাকে।)
।।।
ৰফ