Shrik(partnership)-by sam.

Shrik(partnership)-by sam.

.

See note to Arabic root: sh-r-k at 6:78 and Notepad VI.

.

৬:৭৮

فَلَمَّا رَأَى الشَّمْسَ بَازِغَةً قَالَ هَٰذَا رَبِّي هَٰذَا أَكْبَرُ ۖ فَلَمَّا أَفَلَتْ قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ

তাৰ পিছত যেতিয়া তেওঁ সূৰ্যক দীপ্তিমানৰূপে উদয় হোৱা দেখিলে তেতিয়া ক’লে, ‘এইটো মোৰ ৰব, এইটো আটাইতকৈ ডাঙৰ’। যেতিয়া এইটোও অস্ত গ’ল তেতিয়া তেওঁ ক’লে, ‘হে মোৰ সম্প্ৰদায়! তোমালোকে যাক আল্লাহৰ লগত অংশী কৰা তাৰ লগত মোৰ কোনো সম্পৰ্ক নাই (তাৰ পৰা মই মুক্ত)’।

.

Qur’anic usage: Arabic root: sh-r-k. At 6:74 we have Ibrāhīm’s rejection of what his people made as objects of worship. At 6:75 God shows Ibrāhīm his creation; by recognising its transient nature (6:75-78), Ibrāhīm understands that Creation, too, is not God. In summary, anything made — whether the fruit of our hands, our imaginations, or found in Creation — is not God. See Notepad VI.

NOTEPAD VI

Notepads comprise observations which informed parts of my process, and are included for interest.

sh-r-k — to ascribe partnership The Traditionalist renders the sh-r-k root as to ascribe partners (to God), to associate something (with God) polytheism, idolatry 

and the like. This is correct but it needs some unpacking since without proper analysis we simply end up with a new idol, albeit one with a monopoly.

The prophet who most strongly personifies rejection of shirk is Ibrāhīm. Therefore, a summary of his philosophical pathway is 

in order. 

At 6:74 we see Ibrāhīm’s rejection of what his people made as objects of worship. At 6:75 God shows Ibrāhīm His creation. 

Through recognising its transient nature (6:76-78), Ibrāhīm understands that creation — even impressive creation — is not 

God. Having rejected both what man makes and what God makes as potentially being God what he is left with is God himself. God 

is neither contained by nor defined by what God himself makes or what man makes. 

Holding to anything of a created nature as God (be it a statue or a mental representation or conception) is shirk. 

When the atheist says there is no God, he is half right. Nothing we can conceive of — nothing we can point to within ourselves 

or outside ourselves — is God. When the atheist looks to his imagination for God and says he cannot find Him there, he 

potentially speaks more honestly than do many who claim to have faith. 

We can know something about the infinite God by means of what He tells us in revelation or by what we see in the world about us in the same way we can tell something, let’s say, about a person 

in whose house we are currently living (but whom we have not met) by virtue of the things we find in that house. But those 

things are indications only; signposts, clues. While they may offer us insights into his character and status, they are never 

rightly confused with the man himself. When we begin to speak on behalf of the owner of the house we overstep a line. The fact 

is that we are house guests, not representatives of the owner.There is a subtle difference between what I am describing here and what the Traditionalist means (or, at least what one understands him to mean from what he says and does) 

by the term shirk. From his treatment of shirk one is given to understand that his particular conception of God is the correct 

one and anything added to that conception represents an idol. 

The Qur’anic position is that adherence to anything created as God (even if it be a conception of God and there be just one such conception and everyone is agreed upon it) is itself an idol and therefore an instance of shirk. An idol — even an incorporeal one with a monopoly — is still an idol.

As the Traditionalist correctly notes, the Qur’an does not contain instructions on the religion he follows. A man is welcome to

🟦 Google translate no guarantee:

(ইয়াত ঈশ্বৰ শব্দক আল্লাহ বুলি পঢ়িব)

নোটপেডত এনে পৰ্যবেক্ষণ থাকে যিয়ে মোৰ প্ৰক্ৰিয়াৰ কিছু অংশ অৱগত কৰিছিল, আৰু আগ্ৰহৰ বাবে অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে।

 sh-r-k — to ascribe partnership পৰম্পৰাবাদীয়ে sh-r-k মূলটোক অংশীদাৰ (ঈশ্বৰৰ লগত) আৰোপ কৰা, কিবা এটা (ঈশ্বৰৰ সৈতে) জড়িত কৰা বুলি অনুবাদ কৰিছে, বহুদেৱতা, মূৰ্তিপূজা আৰু ইয়াৰ দৰে।  এইটো শুদ্ধ কিন্তু ইয়াক কিছু আনপেকিং কৰাৰ প্ৰয়োজন যিহেতু সঠিক বিশ্লেষণ অবিহনে আমি কেৱল এটা নতুন মূৰ্তিৰ সৈতে শেষ হৈ যাওঁ, যদিও একচেটিয়া মূৰ্তিৰ সৈতে।

 শ্বিৰক প্ৰত্যাখ্যানক আটাইতকৈ শক্তিশালীভাৱে মূৰ্ত কৰি তোলা নবী হ’ল ইব্ৰাহীম।  গতিকে তেওঁৰ দাৰ্শনিক পথৰ সাৰাংশ হ’ল শৃখলাবদ্ধ.

 ৬:৭৪ আয়াতয আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে ইব্ৰাহীমে তেওঁৰ লোকসকলে যিটো বস্তু পূজাৰ বস্তু হিচাপে বনাইছিল তাক প্ৰত্যাখ্যান কৰিছে।  ৬:৭৫ ত ঈশ্বৰে ইব্ৰাহীমক তেওঁৰ সৃষ্টি দেখুৱাইছে।

ইয়াৰ ক্ষণস্থায়ী স্বৰূপ (৬:৭৬-৭৮) চিনাক্ত কৰাৰ জৰিয়তে ইব্ৰাহীমে বুজি পায় যে সৃষ্টি — আনকি আকৰ্ষণীয় সৃষ্টিও — নহয় ঈশ্বৰ.  মানুহে যি সৃষ্টি কৰে আৰু ঈশ্বৰে যি সৃষ্টি কৰে দুয়োটাকে সম্ভাৱ্যভাৱে ঈশ্বৰ বুলি নাকচ কৰি তেওঁৰ লগত যিটো বাকী আছে সেয়া হৈছে ঈশ্বৰ নিজেই।  ঈশ্বৰ

 ঈশ্বৰে নিজে কি সৃষ্টি কৰে বা মানুহে কি সৃষ্টি কৰে তাৰ দ্বাৰা আবদ্ধ বা সংজ্ঞায়িত নহয়। সৃষ্টি প্ৰকৃতিৰ যিকোনো বস্তুকে ঈশ্বৰ হিচাপে ধৰি ৰখাটো (সেয়া মূৰ্তি হওক বা মানসিক প্ৰতিনিধিত্ব বা ধাৰণা হওক) শ্বিৰ্ক। নাস্তিকে যেতিয়া কয় যে ঈশ্বৰ নাই, তেতিয়া তেওঁৰ আধা সঠিক।  আমি কল্পনা কৰিব পৰা একো নাই — নিজৰ ভিতৰত আঙুলিয়াই দিব পৰা একো নাই বা নিজৰ বাহিৰত — ঈশ্বৰ।  যেতিয়া নাস্তিকজনে ঈশ্বৰৰ বাবে নিজৰ কল্পনাৰ ফালে চাই কয় যে মই তেওঁক তাত বিচাৰি নাপাওঁ, তেতিয়া তেওঁ সম্ভাৱনাময়ভাৱে বিশ্বাস আছে বুলি দাবী কৰা বহুতৰে তুলনাত অধিক সৎভাৱে কথা কয়।

 আমি অসীম ঈশ্বৰৰ বিষয়ে কিবা এটা জানিব পাৰো তেওঁ প্ৰকাশিত যি কয় তাৰ দ্বাৰা বা আমি জগতত আমাৰ বিষয়ে যি দেখিবলৈ পাওঁ, সেইদৰেই আমি যেনেকৈ কিবা এটা ক’ব পাৰো, ধৰক, এজন ব্যক্তিৰ বিষয়ে যাৰ ঘৰত আমি বৰ্তমান বাস কৰি আছো (কিন্তু যাক আমি লগ পোৱা নাই) সেই ঘৰত পোৱা বস্তুবোৰৰ ফলত।  কিন্তু সেইবোৰ বস্তুবোৰ কেৱল ইংগিতহে;  চিনপোষ্ট, ক্লু।  যদিও তেওঁলোকে আমাক তেওঁৰ চৰিত্ৰ আৰু মৰ্যাদাৰ বিষয়ে অন্তৰ্দৃষ্টি আগবঢ়াব পাৰে, কিন্তু কেতিয়াও নহয়

 সঠিকভাৱে মানুহজনৰ লগত বিভ্ৰান্ত হৈ পৰিছে।  যেতিয়া আমি ঘৰৰ মালিকৰ হৈ কথা ক’বলৈ আৰম্ভ কৰো তেতিয়া আমি এটা লাইন অতিক্ৰম কৰো।  সত্যটো ইয়াত মই যি বৰ্ণনা কৰিছো আৰু পৰম্পৰাবাদীজনে কি বুজাব বিচাৰিছে (বা, অন্ততঃ তেওঁ কোৱা আৰু কৰা কামৰ পৰা তেওঁক কি বুজাব বিচাৰিছে) তাৰ মাজত এক সূক্ষ্ম পাৰ্থক্য আছে।

 শ্বিৰ্ক শব্দৰ দ্বাৰা।  তেওঁৰ শ্বিৰ্কৰ চিকিৎসাৰ পৰাই বুজিব পাৰি যে ঈশ্বৰৰ বিষয়ে তেওঁৰ বিশেষ ধাৰণাটোৱেই শুদ্ধ এটা আৰু সেই ধাৰণাত যোগ কৰা যিকোনো বস্তুৱেই এটা মূৰ্তিক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে।

 কোৰআনৰ স্থিতি হ’ল যে ঈশ্বৰ হিচাপে সৃষ্টি কৰা যিকোনো বস্তুৰ প্ৰতি আনুগত্য প্ৰকাশ কৰাটো (যদিও সেয়া ঈশ্বৰৰ ধাৰণা আৰু এনে এটা ধাৰণা থাকে আৰু সকলোৱে ইয়াৰ ওপৰত একমত হয়) নিজেই এটা মূৰ্তি আৰু সেয়েহে শ্বিৰ্কৰ এক উদাহৰণ।  এটা মূৰ্তি — আনকি একচেটিয়া অধিকাৰ থকা অশৰীৰীও — এতিয়াও মূৰ্তি।

 পৰম্পৰাবাদীয়ে শুদ্ধকৈ লক্ষ্য কৰা মতে, কোৰআনত তেওঁ অনুসৰণ কৰা ধৰ্মৰ নিৰ্দেশনা নাই।  এজন মানুহক আদৰণি জনোৱা হৈছে)

।।।।যোগোতালে চৈয়দ ৰফিকে।।।।